"Najbardziej snobistyczna ulica w Polsce" -

 Wszyscy o niej tak mówią, ale wszyscy na nią idą. Mogą do tego miasta przyjechać tylko na godzinę, ale ulicę tę muszą przejść. A niektórzy przyjeżdżają tylko dla niej. Żeby się potem pochwalić, że byli tam, szaleli do białego rana, grali  w kasynie, wódkę pili i jeszcze panienki jakieś poderwali. Albo kawalerów. 
Do końca lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku był to główny trakt komunikacyjny miasta. Potem dopiero stał się deptakiem. Hałaśliwym i prostackim. Międzynarodowym  i tubylczym. To na tej ulicy można spotkać najbardziej znane osoby. A także biedotę i wiele nieszczęścia oraz żebrzące kaleki. To tam na środku sikał kiedyś jakiś mężczyzna. Zdjęcie, które mu ktoś zrobił, „zdobiło” przez długi czas kilka tygodników. A podpis pod zdjęciem mówił, że na tej właśnie ulicy jest największe zbiorowisko prostaków. 

Tam umawiają się w najdroższych lokalach bardzo bogaci ludzie. A także ci, którzy oszczędzali cały rok, aby się tą ulicą tylko przejść. Tam,  w kawiarenkach spotykają się też prawdziwi turyści, aby opowiedzieć sobie, gdzie byli, jakim szlakiem doszli i jak tam było.

W dolnej części ulicy jest targ. W części górnej stoi pomnik byłego właściciela tego miasta. Hrabia August Zamojski był bardzo światłym i dobrym człowiekiem. Przy ulicy znajduje się kościół, zbudowany za pieniądze grzesznych wiernych, znane muzeum, poczta, banki, eleganckie hotele. Niedawno były też tam znane księgarnie i słynny cocktail bar. 

To w nim spotkałam wiele lat temu słynnego Janosika, czyli Marka Perepeczkę. Wpadł w przerwie miedzy zdjęciami, usiadł przy jakimś stoliku i jadł lody. A że nogi miał długie, bo był wysoki, więc przez te jego nogi wszyscy przechodzili. Wyciągnął je na środek sali i nikt nie śmiał mu zwrócić uwagi. Każdy patrzył z podziwem, bo on przecież piękny był. Ten Janosik. 

Na środku tej ulicy spotkałam też kiedyś koleżankę, która parę dni wcześniej tłumaczyła mi, że nie może mi oddać długu, bo jest w dołku finansowym. Udała, że mnie nie widzi. A ja zrozumiałam, na co jej były potrzebne pożyczone ode mnie pieniądze. 

Tam też spotkałam „nie tego męża i nie z tą żoną”. Tym razem to ja udałam, że ich nie widzę, bo nie chciałam, żeby musieli mi się tłumaczyć, że się przed chwilą spotkali przypadkiem i z tej radości idą objęci i szczęśliwi, świata nie widząc… 

Ilość prostytutek obojga płci spacerujących tą ulicą i przesiadujących całymi godzinami w tamtejszych lokalach jest niewyobrażalnie duża. Ulica nachalnego handlu, wścibskiej reklamy i blichtru. To targowisko próżności. 

Ta ulica to także miejsce spotkań naprawdę zakochanych. W sobie i w najpiękniejszych górach świata. To tutaj, w jednej z zacisznych kawiarenek siedziałam  z mężczyzną mojego życia pod koniec września w roku naszego ślubu. To tutaj obchodziliśmy osiemnaste urodziny starszego syna . 

Na tej ulicy w nieistniejących już kawiarenkach  i knajpkach suszyłam przy piecu mokre buty i kurtkę. Tu piłam nieraz grzańca i jadłam pyszne omlety z jagodami. 
To o tę ulicę pytają moje wnuki. 
– Pójdziemy tam? Bo tam stoi taki pan z pieskiem. I ten piesek śpiewa i gra na fortepianie. – Młodszy się cieszy.
-I tam w „Jagodzie” są najlepsze lody na świecie – dodaje Starszy. -- Oczywiście, że pójdziemy – odpowiadam, schodząc  z najpiękniejszych gór świata.   
Idziemy na tę ulicę z Kuźnic, z Doliny Białego albo ze Strążyskiej, z Gąsienicowej, ze wszystkich szlaków. 
Nie lubię Krupówek, ale są częścią mojego życia. I dlatego o nich nie zapominam.
----------------------------------------------------------------- 
/Był to urywek z mojej nowej książki pt: "Mój kraj nad Wisłą"/