Bieszczadzkie strachy

Wpadła mi w ręce książka Andrzeja Potockiego pt: "Księga legend karpackich. Bieszczady, Beskid Niski, Czarnohora, Gorgany".

A w książce aż roi się od różnych strachów. Na każdej stronie jest ich kilka. A między stronami to już całe zatrzęsienie.
Pomyślałam sobie, że podzielę się z Wami wiadomościami na temat tych strachów. Choćby po to abyście przestali bać się tego aktualnego stracha.
No więc tak:

Zacznijmy od Rusałek które są najmniej grożne. Są to płowowłose piękne dziewczęta z modrymi oczami i z wiankami na głowach. Przeważnie zwodzą mężczyzn którzy podążaja za nimi w ciemne lasy pełne wilków i niedźwiedzi. Nie trzeba tych Rusałek dotykać i słuchać bo wtedy można się zatracić a nawet zginąć od pioruna.

Znacznie gorzej jest gdy wpadnie się w sidła Propastnyka. Jego samego nigdy się nie zobaczy bo jest duchem niewidzialnym. Ma on podobnie jak bies siłę czynienia zła. Może jednak być w wichurze wtedy wyrywa drzewa z korzeniami i zrzuca dachy z domów. Może być także gradem niszczącym uprawy. Gdy jest się w jego mocy należy wyrzec trzy razy: "Zczeźnij duchu nieczysty, zczeźnij duchu nieczyty, zczeźnij..."

Gdy ktoś zabłądzi w Bieszczadach to znaczy, że zwiódł go duszek figlarny Błądzoń. Podróżnych, których wędrują o zmroku sprowadza na manowce. Potrafi ich zaprowadzić w ciemne knieje z których nie będą mogli wyjść. A tak wilki mogą ich zjeść. Albo z głodu tam pomrą. Albo przepadną bez wieści.

Może się też zdarzyć, że Zmora będzie kogoś dusić. Przychodzi ona na wędrowca z reguły nocą i chwyta za gardło. Albo siada na piersiach i dusi... Zmorę trzeba przepędzić budząc się natychmiast i przepędzając ją precz siadając prosto na łóżku. Ale czasami Zmora pozostawia na pamiątkę skołtunione włosy, których w żaden sposób nie można rozczesać...

Istnieją też Mamuny, które mogą odmienić człowieka a szczególnie dziewczynę, która kocha. Taka dziewczyna przestaje nagle kochać kawalera. Mamuna może także chłopca odmienić. Ale wtedy wystarczy wziąć miotłę brzozową i wysiec nią chłopca do pierwszej krwi. Wtedy podobno mu rozum wraca.

Po cmentarzach lubią się włóczyć Upiory. Uprzykrzają się ludziom okropnie i straszą przeraźliwie. Ale czasami wabią tańcami i muzyką. Ale na upiora jest rada - na jego widok należy się przeżegnać znakiem krzyża świętego.

Chodząc po bieszczadzkich bezdrożach można być w pole wywiedzionym prze Limitrze. Mieszkają one na mokradłach i torfowiskach. W porannej mgle lubią pojawić się nagle przybierając rozmazaną postać czasami człeka a czasami zwierza. Spotkanie z nimi nie należy do przyjemnych i jak pisze autor książki "dusza może wtedy z człeka wyskoczyć"...

Na bieszczadzkich szczytach można też spotkać Berdniki. Podobne są one do strachów na wróble. Mają gęby rozdziawione a na głowach kapelusze. Drażnią pioruny, które uderzają w granie. A potem szybko uciekają.

Piorunami zabawiaja się także Kiczery. Przypominają one nanizane na kądziele przędziwo z babiego lata. W czasie burzy potrafią latać po wsi a pioruny gonią za nimi...

Są też strachy zwane Poharami. Pojawiają się tylko jesienią i  mają wygląd strachów na wróble. Są jednak dużo ładniejsze bo obleczone w różnokolorowe chusty. Mamią złudną urodą tych, którzy zapuszczają się w lasy w poszukiwaniu grzybów i orzechów. Ale wydają dżwięki takie jak zbójcy, więc przestraszeni ludzie uciekają przed nimi łamiąc sobie nogi i ręce i rozbijając głowy o drzewa.

Prawda że fajne te strachy???😀