To jak to jest, babciu...?

"Szliśmy Drogą pod Reglami w kierunku Doliny Strążyskiej.
- To jak to jest, babciu ?- zapytał znowu Szczerbaty.
- Ale z czym...?
- No z tym umieraniem...
- Nie rozumiem.
- No bo jak człowiek umiera to tak całkiem umiera? Nic z niego nie pozostaje? I już nigdy się go nie zobaczy?
- To nie jest takie proste. To wszystko zależy od tych, którzy pozostają. Jeśli wyznają jakąś religię, to wierzą, że ten człowiek nie umarł, tylko żyje gdzie indziej.
- No wiem. I kiedyś się z nim spotkamy.
- No właśnie.
- No ale on teraz też trochę z nami jest. Patrzy na nas z góry i widzi co robimy, prawda? To babcia Zosia widzi, jak mnie się nie chce lekcji odrabiać? - wtrącił się Pytalski.
- No pewnie, że widzi, i jak się ze mną kłócisz. i nie słuchasz mnie, i skarżysz na mnie - rozpędził się Szczerbaty. - Bo ona z nieba na nas patrzy.
- A w którym miejscu?- zadarł głowę do góry Pytalski.
- No pewnie gdzieś między tymi dwiema chmurkami - odpowiedział mu bardzo poważnie starszy brat.
- Babciu, a dlaczego ja nie pamiętam babci Zosi? - zapytał młodszy wnuk.
- Bo miałeś parę miesięcy i robiłeś jeszcze w pieluchy - wyjaśnił mu Szczerbaty.
- Aha, to juz sobie chyba przypomniałem.
- To niemożliwe - zdenerwował się Szczerbaty. - Ale ja to naprawdę bardzo dobrze ją pamiętam. I nigdy twojej mamy nie zapomnę, babciu, wiesz?
- To dobrze, bo pamięć jest najważniejsza - powiedziałam i przytuliłam ich do siebie.
Doszliśmy do wylotu Doliny Strążyskiej.
Zza chmur powoli przebijały się promienie słoneczne."
-------------------------------------------------------------------------------------
/Był to urywek z mojej książki pt:"Nadal wariuję" wydanej w roku 2016/

===========================================

           W moim malutkim parku zaczynają kwitnąć kasztany.

===========================================
W Wielki Piątek wybrałam się na Stare Powązki. Wiedziałam wprawdzie, że Cmentarz jest zamknięty, ale łudziłam się, że może go otworzą. Przecież w Polsce jest piękny zwyczaj zapalania zniczy na grobach swoich bliskich także w dni świąteczne i przedświąteczne. Przecież nie powinno się o tym zapominać...
Niestety.
Główna Brama Św.Honoraty przez którą zawsze wchodzę była zamknięta. Inne też.
Wróciłam do domu.
Otworzyłam laptopa.
I wtedy dowiedziałam się, że nie dla wszystkich Powązki były zamknięte. Na cmentarz przez jedną z bocznych bram wjechał  ktoś czarną limuzyną. I w asyście ochroniarzy...

Mój blog jest całkowicie apolityczny więc dalej nie będę już pisać... Nie umieszczę też zdjęcia tej osoby będącej w ubiegły Wielki Piątek na Starych Powązkach w licznym gronie polityków... 

Napiszę tylko, że poczułam się jak ptak do którego strzelono gdy leciał. I który teraz spada na ziemię głową w dół.
Albo jak mała mróweczka wgnieciona czyimś butem w ziemię...

I pewnie nie ja jedna tak nadal się czuję.
---------------------------------------------------------------------
"To jak to jest, babciu" zapytaliby moi wnukowie gdyby spędzali ze mną tę Wielkanoc...
Ale pytanie dotyczyłoby czegoś zupełnie innego...
A ja odpowiedziałabym im tak jak wtedy gdy szliśmy Drogą pod Reglami.
I pocieszyłabym też siebie:

"... bo pamięć jest najważniejsza"