Hipokryta

Poetka i pisarka Ewa Radomska sprezentowała mi wczoraj tę książkę:

W książce znajduje się wiele teksów przez nią napisanych i opublikowanych w ubiegłych latach w tygodnikach "Szpilki" i "Karuzela"i innych.
Otworzyłam ją na stronie 45 i znalazłam tam tekst pt: "Hipokryta".

Przepisuję wiernie:

"Był hipokrytą, czyli obłudnikiem.
Na umówione spotkania u ciebie w domu przychodził zawsze albo wcześniej albo póżniej jakby czyhał na przyłapanie cię na jakiejś niezręcznej sytuacji, która skompromitowałaby cię i udowodniła że wcale nie jesteś tym, za kogo się podajesz.
Sypał dowcipem, który w pierwszej chwili wydawał się śmiałym żartem. Dopiero po czasie żart ten wracał i wbijał się w serce.
Dzwonił często i pytał co słychać. Dobrych wieści słuchał jednak niedbale, nie zapamiętując z nich wiele. Czekał na sensacje. Kiedy trafił na chwilę słabości lub słodkimi słówkami zmylił twoją czujność i dowiedział się o kłopotach czy niepowodzeniach, był wreszcie usatysfakcjonowany i pocieszał cię tak gorliwie, że umacniał podwójnie poczucie twojej klęski.
Lubił plotki. Powiedzieć można - żył plotkami. I zależnie od tego, czy mówiono o tobie dobrze czy źle, zajmował wobec znajomości z tobą odpowiednią pozycję. Jeśli mówiono dobrze, podawał się za twojego najlepszego przyjaciela. Jeżeli żle, odcinał się, udawał że ledwie zna, że nie spodziewal się i dokładał swoją porcję, by przypodobać się rozmówcy.
W pracy starał się tak nią kierować, by przysparzała mu jak najwięcej korzyści i splendoru. Dzięki giętkiemu językowi, miłym słówkom, uniżonej kulturze w obejściu wślizgiwał się w łaski szefów i ludzi potrzebnych, aby za ich plecami kpić z nich do woli. Znajomość zaś z ludźmi uznanymi napawała go pychą i chełpił się kontaktami z nimi, dopóki byli w glorii.
Bardzo ostrożnie wkraczał w nowe towarzystwo. Baczył, czy nie ma w nim kogoś, kto rozszyfrował go już kiedyś. Dobrze bowiem wiedział kim jest, ale przyjemność hipokryzji była zbyt wielka, aby z niej zrezygnować. Poprzez ciągłe poniżanie innych zapewniała mu cudowne poczucie wyższości bez wkładania w to jakiegokolwiek trudu. Kiedy spostrzegł, że już wiesz, kim jest, dawał ci do zrozumienia, że to on poświęcał swoje dobre imię, zadając się z tobą.
Kiedy odkryjecie, że wasz najlepszy przyjaciel jest hipokrytą, nie oddalajcie go. Traktujcie go jak muchomora w lesie, który ma pożyteczną rolę do spełnienia. Mając go ciągle w polu widzenia, chronicie się od zakusów waszej własnej hipokryzji..."

Nie wiem jak Wy, ale ja uważam ten tekst za genialny w swej prawdziwości. Szczególnie ostatni jego akapit...
-------------------------------------------------------------------
P.S. Jak sobie powiększycie zdjęcie to zobaczycie na okładce książki malutką jej autorkę samą i z tatusiem...