Dwa dni w Wielkim Księstwie - część druga

 

                                     Luksemburg - stolica Księstwa - zdjęcie z sieci

"Następnego dnia - w piątek, kontrahenci z firmy DuPont chcieli nam pokazać stolicę swojego księstwa i opowiedzieć jak najwięcej o swojej ojczyźnie, którą nazywali "zielonym sercem Europy". Zielonym, bo w kraju tym bardzo dba się o ochronę przyrody. Uprawia się tu także winorośl, szczególnie w dolinie rzeki Mozeli. Wina z winnic luksemburskich cieszą się dobrą opinią.

Sercem, bo kraj ten leży w środku Europy. I jest uznawany za najbezpieczniejszy i najspokojniejszy na świecie.

Luksemburg jest jedynym na świecie niepodległym wielkim księstwem. Głową państwa jest diuk Luksemburga. Powołuje on rząd, z reguły trzyosobowy.

Historia Luksemburga zaczęła się w roku 963 kiedy to Zygfryd książę Ardenów i założyciel dynastii luksemburskiej polecił wybudować zamek na miejscu dzisiejszej stolicy kraju - Luksemburga. Budowla ta stanowiła zaczątek miast i przerodziła się w piękną twierdzę, zwaną Gibraltarem Północy. Stała się miejscem wielu krwawych bitew prowadzonych przez wieki między Burgundami, Hiszpanami, Francuzami, Austriakami i Prusakami. Twierdza była atakowana i dewastowana ponad 20 razy w ciągu czterech wieków.

W średniowieczu dynastia luksemburska dała Europie czterech cesarzy Niemiec, czterech królów Bohemii i jednego króla Węgier. W czasie Kongresu Wiedeńskiego w 1815 roku Księstwo Luksemburga podniesiono do rangi Wielkiego Księstwa. Pozostało ono jednak członkiem Związku Niemieckiego a na tron powołano króla Holandii. Unia między Wielkim Księstwem a Holandią trwała do 1890 roku. W tym czasie niepodległość polityczna i autonomia księstwa powoli się umacniała i rozwijała się demokracja. Bardzo ważną datą w historii Luksemburga był 11 maja 1867 roku. Wtedy na mocy traktatu londyńskiego potwierdzona została polityczna autonomia i terytorialna jedność Luksemburga. W 1890 roku po śmierci króla holenderskiego Williama III, który nie pozostawił po sobie potomka płci męskiej władza przeszła w ręce dynastii luksemburskiej Nassau, potem innej dynastii.

Książę Jan, który panował w Wielkim Księstwie Luksemburga wtedy gdy byłam w tym kraju, był synem wielkiej księżnej Charlotty, która abdykowała w wieku 45 lat.

Luksemburg jest małym krajem. Jego powierzchnia zajmuje 2586 km.kw - dla porównania najmniejsze województwo w Polsce - opolskie ma 9412 km kw. Wówczas kiedy tam byłam, kraj ten liczył ok. 365 tysięcy mieszkańców, tyle ile mniej więcej dwie warszawskie dzielnice - Mokotów i Śródmieście.

Odniosłam wrażenie, że obywatele Luksemburga są ludźmi nieco skomplikowanymi. Z jednej strony są bardzo skromni i zakompleksieni, bo przecież jest ich tak mało, z drugiej strony są bardzo pewni siebie i zarozumiali, gdyż mają własnego wspaniałego księcia i mieszkają w zielonym sercu Europy. Zawsze też ich księstwo należało do najbogatszych krajów europejskich. Jedno jest pewne - przez to, ze jest ich tak mało i kochają swój mały kraj, pielęgnują z pietyzmem swój własny język. Po luksembursku mówią wszyscy mieszkańcy tego kraju. Telewizja i radio nadają w tym języku audycje i programy, prasa jest także wydawana w języku rodzimym. 

Jednocześnie w żadnym innym kraju Europy nie można tak łatwo porozumieć się w językach obcych. A to wszystko dlatego, że tutaj już dzieci w szkole podstawowej uczą się kilku języków obcych jednocześnie. O ich znajomości wśród zwykłych obywateli tego kraju przekonałam się gdy weszłam do księgarni. Zapytałam najpierw po niemiecku o jakiś ciekawy album, informator o Wielkim Księstwie. Ekspedientka odpowiedziała mi w tym samym języku, ale po chwili, wyczuwając, że nie jestem w nim biegła - przeszła na francuski. Nie widząc mojej reakcji, zaczęła biegle mówić po angielsku. Podobnie było na stacjach benzynowych i na poczcie, gdzie poszłam kupić znaczki i kartki.

W czasie zwiedzania stolicy księstwa wpadliśmy na chwilę do biura DuPonta bo tam miał do nas zadzwonić ktoś z fabryki. Zadzwonił sam prezes i powiedział, że zaprasza nas na dokończenie rozmów handlowych do swojego domu. Roger, który nas oprowadzał po okolicy, powiedział że czeka nas miła niespodzianka, bo prezes należy do elity finansowej kraju i jest hrabią. I mieszka w pięknym pałacu w Eichstal, tak więc zostaliśmy zaproszeni na obiad i rozmowę do pałacu."

---------------------------------------------------------------------------

/Była to druga część tekstu dotyczącego podróży służbowej do Wielkiego Księstwa Luksemburga. Znajduje się on w mojej książce pt: "Nadal wariuję"/

Niezależnie od protestów i strajków😀 - część trzecia i ostatnia nastąpi w sobotę.