Stolica Lombardii - początek

Przedstawicielstwo warszawskiej firmy, w której pracowałam, miało siedzibę w Mediolanie przy Viale Monza. Stamtąd było blisko do Piazzale Loreto.

To na tym placyku, w centrum miasta 29 kwietnia 1945 r powieszono głową w dół ciało Benito Mussoliniego. Dzień wcześniej rozstrzelano go w miejscowości położonej na północ od Mediolanu, w pobliżu jeziora Como.

To właśnie z Mediolanu il Duce wyruszył wraz z ubranymi na czarno faszystami do Rzymu, by przejąć władzę, i właśnie to miasto było świadkiem jego upadku.

Stolica Lombardii  - Mediolan  - to przemysłowe, finansowe i handlowe serce Włoch. Drugie co do wielkości miasto w tym kraju. Są tutaj najelegantsze sklepy i biurowce. To tu "robi się" pieniądze, załatwia interesy, podpisuje kontrakty. Jest to też jedna ze światowych stolic mody.

Na bogactwo miasta pracowali całe wieki jego wybitni mieszkańcy. Tu sprawowały władzę dynastyczne potężne rody Sforzów i Viscontich. Za ich rządów miasto nazywano Nowymi Atenami - to w uznaniu wysokiego kulturalnego poziomu dworu. 

Po poddaniu się w 1499 r Francuzom, przez kilka stuleci Mediolan był pod wpływem obcych potęg. Rządzili tu Hiszpanie, Austriacy i Napoleon Bonaparte.

W słynnej katedrze Duomo w 1805 r Napoleon ogłosił się królem Lombardii. 

Trzeci co do wielkości kościół, po bazylice św. Piotra w Watykanie i katedrze w Sewilli, jest też jedną z najwspanialszych katedr we Włoszech. 

Zbudowana z białego marmuru świątynia jest uważana za arcydzieło lub "poemat w marmurze", choć niektórzy twierdzą, że jej fasada jest przeładowana. Na zewnątrz zdobi ją 2245 figur, 135 sterczyn, 96 rzygaczy i .... około kilometra maswerków.

Katedra znacznie piękniejsza jest z zewnątrz niż wewnątrz. A największą atrakcją jest to, że można wejść na jej dach. Wchodzi się na niego bardzo długo wąskimi korytarzykami i schodkami wśród cudownych figur. 

W pewnym momencie wyszłam na prawie płaski dach i ...... chociaż wiedziałam, że na nim jest złota figura Matki Boskiej, to jednak doznałam niesamowitego wzruszenia, gdy ją zobaczyłam. Poczułam się wtedy bardzo malutka.

Tego dnia była bardzo dobra widoczność i mogłam stamtąd zobaczyć łańcuch zaśnieżonych Alp.

Budynek sławnej La Scali nie zrobił na mnie dużego wrażenia. Prawdopodobnie dlatego, że miałam jeszcze przed oczami katedrę i widok z jej dachu. Fasada opery pochodzi z 1946 r bo została ona zniszczona w czasie II wojny światowej. Wnętrze natomiast jest imponujące, szczególnie największa w Europie scena. Z braku funduszy, a także czasu, nie uczestniczyłam niestety w żadnym spektaklu.

Siedziałam natomiast w pizzerii, tuż koło opery i jadłam najlepszą chyba na świecie pizzę. Było olbrzymia, podana, chyba celowo, na niewielkim talerzu, a jej boki opadały na drewniany blat stołu. A ja byłam bardzo głodna.

Na kawę zostałam zaproszona do kawiarenki, która znajdowała się w Gallerii Vittorio Emanuele II. Wtedy zrozumiałam, co znaczy elegancki, wielki świat, bo galeria to olbrzymia szklana arkada w stylu "las belle epoqe", budowla niesamowicie wyszukana. Zwana jest przez mediolańczyków "salonem miasta", a przeze mnie została nazwana "salonem próżności". Patrząc na przechodzących tam ludzi, na bogactwo sklepów, elegancję kawiarni, poczułam niesamowitą materialną potęgę Mediolanu.

/Był to urywek z mojej książki pt: "Zwariowałam"./

Ciąg dalszy nastąpi...