Odwaga

                                             Zgadzacie się z tym stwierdzeniem?

Powracam do książki Pani Profesor Marii Szyszkowskiej. Tym razem w książce "Odcienie codzienności" zatrzymam się przy rozdziale pt: "ODWAGA":

Wiernie przepisuję:

"Jesteśmy zniewalani przez środki masowej łączności: telewizję, radio, prasę codzienną, ilustrowaną, a także przez reklamy /najczęściej o treści erotycznej lub pseudofilozoficznej/ etc. Starają się nas przystosować do określonych wzorów sposobu myślenia i zachowania lansowanego jako modne, bądź  rzekomo niepodważalne, bo ugruntowane mocą tradycji. Niezbędna jest odwaga, by obronić własną wolność i nie poddać się naciskom. 

Odwaga na wojnie, w czasie pożaru, gdy spieszymy komuś z pomocą, odwaga w czasie powodzi, czy trzęsienia ziemi - ma inny charakter niż na przykład odwaga towarzysząca decyzji zdobycia jakiegoś szczytu górskiego.

Jeszcze innym typem odwagi jest publiczne wyrażanie poglądów niepopularnych, wywołujących sprzeciw ogółu, bo naruszających pewne obiegowe i utrwalone schematy myślowe".

I znowu wszystko jasne - prawda?

Ale myślę sobie tak: 

Czy jeśli kiedyś zdobyłam kilka niebezpiecznych tatrzańskich szczytów, albo kiedy wędrowałam nocą po Tatrach, albo sama wracałam nocą do domu przez bardzo niebezpieczną dzielnicę... to świadczy to o mojej odwadze? Może raczej o brawurze albo lekkomyślności?

Czy jeśli kiedyś wypowiadałam się /i nadal wypowiadam/ krytycznie o złych, nieuczciwych  politykach albo wrednej polityce rządu ... to znaczy, że byłam/jestem bardzo odważna? Może po prostu był/jest to z mojej strony akt beznadziejnej rozpaczy? No bo przecież z góry wiedziałam, że mój protest niczego nie zmieni.

Myślę sobie, że prawdziwie odważny jest ten, który ratuje komuś życie narażając przy tym własne.

Bo przecież nawet na wojnie jest tak, że jak się kogoś nie zabije, to samemu się zginie. A więc jest to odwaga wymuszona sytuacją...

No i znowu Was podręczę... i zapytam:

Co myślicie o odwadze?