Zmysły

 

 

                       Okno mojego salonu w naszym działkowym podwarszawskim "pałacyku"

"1. Węch

Dwie 22-letnie dziewczyny weszły na Zawrat. Na nogach miały pionierki, bo innych butów wtedy nie było. Kiedy wyszły na stronę Doliny Pięciu Stawów i poczuły zapach przypalonej szarlotki, to pomyślały że to rozrzedzone powietrze i zmęczenie tak na nie podziałało.

Zaczęły schodzić w dół do schroniska. Po drodze minęły dwóch taterników z linami i czekanami. Jeden z nich powiedział:

- Śpieszcie się dziewczyny, bo Marysia Krzeptowska właśnie szarlotkę z pieca wyjęła.

Wtedy pomyślały że zwariowały, ale gdy doszły do schroniska, to nie wierzyły własnym oczom. Marysia Krzeptowska, żona Józka, z którym gospodarzyła w tym najwyżej położonym schronisku po polskiej stronie, powiedziała:

- Zachodcież, jeszcze som dwa kawałki, com upiekła...

I chociaż szarlotka była faktycznie trochę przypalona, to przecież takich rzeczy się nie zapomina.

2. Smak

- Co można zjeść? - zapytałyśmy w schronisku w Roztoce.

- Dzisiok ino grule som.

- A jakie grule? - chciałyśmy wiedzieć.

- No grule. Ale mogę wom placki zrobić.

Siedziałyśmy przed schroniskiem i rękami jadłyśmy placki z gruli prosto z patelni.

Już nigdy potem nie jadłam lepszych placków kartoflanych.

3. Zmysł równowagi

- No i gdzie idziecie? - zapytał jakiś chłopak z przeciwka.

- W przeciwną stronę - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- No właśnie, a to jest szlak jednokierunkowy.

Zakręciło mi się w głowie. O mało nie straciłam równowagi. Ale chłopak z naprzeciwka okazał się prawdziwym mężczyzną i pomógł mi wrócić z Orlej Perci.

Nigdy się już na nią nie wybrałam. Bałam się, że stracę równowagę.

4. Zmysł temperatury

- My to chyba głupie jesteśmy - stwierdziłyśmy obydwie, trzęsąc się z zimna i błądząc po Jaskini Raptawickiej. - Trzeba było się cieplej ubrać, przecież w przewodniku jest napisane, że w tej jaskini temperatura wynosi najwyżej plus 2 st. C. I jeszcze nie możemy znależć tego drugiego wyjścia.

Następne dni spędziłyśmy w łóżkach, lecząc się "nalewką gażdzinki".

5. Słuch

- Tylko się nie bójcie - powiedział leśnik Wojtek - ale bardzo blisko jest niedźwiedź.

I schylił się, pokazując świeże odchody na ścieżce. Zamarłyśmy ze strachu, tym bardziej, że usłyszałyśmy jakieś pomruki.

- Wiatr jest z tamtej strony, to nie powinien nas wyczuć.... nie bójcie się, powoli i cicho schodźmy w dół. To jest niedźwiedź samotnik, zaraz się oddali. Gorzej gdyby to była matka z dziećmi.

Schodziliśmy z Gęsiej Szyi na Polanę Rusinową.

Nadal słyszę ten pomruk.

6. Wzrok

Na Wrotach Chałubińskiego była duża mgła. Więc stanęliśmy we trójkę i przywarliśmy do skały, bojąc się iść dalej. I nagle koło nas zamajaczyły jakieś postacie. Szły powoli i bardzo dostojnie. Jedna za drugą powoli stawiały swoje delikatne nogi. Aż nagle spod nóg posypały się im drobne kamyczki, więc spłoszone przyśpieszyły. Zbiegły w dół.

Dwie kozice.

Ich widok we mgle mam przed oczami już chyba dwadzieścia lat.

7. Dotyk

Po dwunastogodzinnej wędrówce po Koronie Doliny Chochołowskiej schodziliśmy w dół. Robiło się już ciemno, więc właściwie pędziliśmy wąską ścieżką między bardzo wysoką i starą kosodrzewiną. Gałęzie kosodrzewiny są trudne do odsunięcia. Są twarde, sztywne, dumne.

Nie zapomnę ich dotyku i uderzeń na twarzy.

8. Zmysł bólu

- Babciu, dlaczego nie idziesz dalej? - zapytał Pytalski, gdy przystanęłam, patrząc na panoramę Gąsienicowej - to już jest to schronisko, prawda? - zapytał, patrząc na budynek Murowańca.

- Babcię bardzo boli kręgosłup - odpowiedział mu Szczerbaty - i pewnie sobie wspomina...

---------------------------------------------------------------------------------------

Tęsknię. 

Wszystkimi zmysłami tęsknię."

----------------------------------------------------------------------------------------------

/Przepisałam Wam urywek z mojej książki pt: "Nadal wariuję"/

Wszystkim, którzy doczytali do końca serdecznie dziękuję.