O tym jak bliski może być człowiek, którego nie zna się osobiście...

A więc nie znamy się osobiście.

Wiem tylko, że Ewa mieszka na trasie kolejki podmiejskiej, którą jeżdżę na swoją działkę.

Wiem tylko, że jesteśmy z Ewą prawie rówieśnicami.

Wiem, że jest doktorem psychologii. Wprawdzie ja psychologiem nie jestem, ale była nim moja starsza siostra. Pamiętam jak uczyła się najpierw do egzaminu wstępnego a potem na zaliczenia kolejnych lat. I jak zrobiła doktorat z zakresu wiktymologii. I jak w ostatnich latach przygotowywała się do wykładów.

Moja siostra od dwóch lat jest już po tamtej stronie tęczy a mnie pozostały w pamięci rozmowy z nią.

Gdy dowiedziałam się, że Ewa napisała książkę - natychmiast wyraziłam chęć kupienia jej. Od razu wzruszyłam się jej tytułem i wyglądem okładki.

Najpierw książkę przejrzałam. I znowu się wzruszyłam, bo zobaczyłam, że autorka dedykowała książkę swoim dzieciom. Bo przecież wszystko co się w życiu robi… robi się głównie dla najbliższych, tych, których się kocha. Bo przecież jak kiedyś odejdziemy… to nie powinniśmy być wspominani tylko przez pryzmat naszych tytułów naukowych, ale przede wszystkim przez pryzmat pamięci. Tej pamięci, którą się utrwaliło.

Ewa, której nie znam osobiście jako psycholog zajmuje się również pamięcią autobiograficzną. A taka pamięć jest mi bardzo bliska.

Książkę Ewy Stanisławiak pt: „ Pora jesieni, pora wspominania” czytam powoli i z nabożeństwem. I chociaż całe życie spędziłam w Warszawie, a Ewa przyjechała do niej z innego miasta i związała swoje życie studenckie, zawodowe i naukowe z Uniwersytetem Warszawskim – to i ten fakt jest mi bardzo bliski. Bo UW to także moja rodzinna uczelnia, chociaż sama na niej nie studiowałam.

Gdy napiszę, że książka Ewy jest wyjątkowa, to ktoś powie że to banał.

Ale czy można tak powiedzieć o życiu opisanym w sposób mistrzowski? Na dodatek gdy sięga się do najdalszych korzeni, najczulszych wspomnień i przeżyć… I gdy książkę ilustruje się bardzo osobistymi zdjęciami. I gdy pisze się zwykłym a jednocześnie pięknym językiem kronikę rodów z których się pochodzi…

Na pierwszej stronie swojej książki Ewa napisała mi tak: „Pełnej ciepła Stokrotce – z pozdrowieniami”
Ewo, dziękuję Ci za te parę słów.

A przede wszystkim - z całego serca dziękuję Ci, że napisałaś tę książkę.

To, że książkę o której piszę warto mieć i przeczytać jest tak oczywiste 

jak to, że po nocy następuje dzień.

A jak ją przeczytacie to jej autorka i Wam stanie się osobą bardzo bliską.

--------------------------------------------------------------
Blog Ewy: https://plusomania.blogspot.com/