Poniższy tekst znajduje się w mojej książce pt: "Zwariowałam".
W żaden sposób proszę go nie łączyć z aktualną sytuacją w Europie, bo dotyczy on roku 1990.
/Pomnik Kutuzowa przed budynkiem panoramy Borodino/
- Mamo ja cały dzień nie będę nic pił i jadł, to może wytrzymam do powrotu do domu i nie będę musiał iść do toalety - zakomunikował mi pierwszego dnia mój syn.
Ja tez tak chciałam, ale niestety, nie dało rady. Przynajmniej raz dziennie trzeba było zaznać tego koszmaru. Niesamowicie brudne i cuchnące toalety były w mieście wszędzie - nawet przy Placu Soborowym na Kremlu, nawet we wspaniałym Muzeum im. A.Puszkina. Przejście z pięknego soboru do toalety porównywaliśmy z przeniesieniem z raju do piekła, z pięknego górskiego szlaku do podziemnych nor dzikich ludzi. Nie ma zresztą słów aby wyrazić ten kontrast.
Elina zawsze przestrzegała nas przed niekulturalnymi kierowcami. I miała rację. Wszyscy kierowcy, niezależnie od tego czy jeździli starymi rozklekotanymi moskwiczami czy super wypasionymi brykami zachowywali się po prostu po chamsku. Elina tak o nich mówiła:
- Przejedzie taki kogoś na pasach, zabije, a potem jeszcze wyjdzie z samochodu, i nawymyśla, i skopie, i ucieknie.
Niewiele przesadzała, toteż musieliśmy bardzo uważać przechodząc na drugą stronę szerokich. moskiewskich ulic. Kierowcy naprawdę nie zwracali uwagi na światła i pasy. nie mówiąc już o pieszych.
Któregoś dnia pojechaliśmy obejrzeć panoramę bitwy pod Borodino, która jest naprawdę wielka: wysokość 14 m, obwód 115 m. średnica 36 metrów. Przedstawia bitwę wojsk rosyjskich pod dowództwem Michaiła Kutuzowa z wojskami napoleońskimi. Kutuzow wycofał wojska z pola walki w wyniku czego Napoleon wszedł do Moskwy 14 września 1812 roku. Ale Napoleonowi nie udało się zniszczyć wojsk rosyjskich, co później przyczyniło się do jego klęski w Rosji.
Ekspozycja robi niesamowite wrażenie. Bardzo spodobała się Piotrowi, a także, jak zauwazyłam, wielu młodym ludziom.
Któregoś dnia Piotr zapytał:
- Mamo, dlaczego tu nie ma sklepów?
- Są - odpowiedziałam - tylko nie mają wystaw, bo są zasłonięte jakimiś ściankami, regałami.
- A dlaczego tu się tak dziwnie kupuje? - pytał dalej. - No bo najpierw trzeba zapłacić, dostaje się jakąś karteczkę, a potem idzie po odbiór towaru... i okazuje się, że go nie ma i dają coś innego.
Zwiedzaliśmy także przepiękny Monastyr Nowodziewiczy. Został zbudowany w XVI w dla uczczenia zdobycia Smoleńska. Składa się z kilku cerkwi, a także przyległego cmentarza. Spoczywa na nim wielu zasłużonych Rosjan, głownie ludzie sztuki i kultury oraz politycy.
- A tu mi się bardzo podoba, czuć pewien nastrój - powiedział pewnego dnia mój nastolatek.
Staliśmy na środku Arbatu, ale mój syn był jeszcze za mały aby wiedzieć, że jest w sercu Moskwy, bo tak się nazywa Stary Arbat. Jego zabudowa to architektura secesyjna i konstruktywistyczna. Arbat jest to właściwie deptak, który jest jedną z bardzo popularnych atrakcji turystycznych miasta. Kiedyś mieszkał tutaj Aleksander Puszkin. Znacznie później słynny bard Bułat Okudżawa. Stojący na Arbacie młodzi ludzie z gitarami śpiewali zresztą jego słynną "Piosenkę o Arbacie".
Ulica ta pojawia się często w literaturze rosyjskiej. np w "Dzieciach Arbatu" A.Rybakowa czy w "Mistrzu i Małgorzacie" M.Bułhakowa.
Zawsze, kiedy wracaliśmy wieczorem zmęczeni zwiedzaniem i upałem Elina, podając pyszny obiad pytała, przymrużając oko:
- A Lenina widieli?
- Jeszczio niet - odpowiadałam niezmiennie.
Pewnego dnia powiedziała:
- Wy siewodnia kanieszno dołżny uwidiet Lenina. Patom wy jewo uże nikogda nie uwiditie. Jewo w mauzolieje uże nie budiet!
/Jak wiadomo Lenin w Mauzoleum nadal jest./
Ostatnia /czwarta/ część nastąpi...
